8/30/2006
Από τη μια ο μπρο κι από την άλλη ο Θάνος αρχίσαν να βαράνε. Τι βαράτε μωρέ? Ξεχάσατε ότι είμαι μια εργαζόμενη μαμα τρομάρα μου? Εχουμε και δουλειές λεμεεεεεεεεεε.
Σήμερα τα τερατάκια αρχίσανε σχολείο. Και επειδή μετακομίσαμε πρόσφατα σε καινούριο σπίτι, αλλάξαμε και σχολείο. Αυτό το συγκεκριμένο έχει και ποδιές. Τις θυμάσται αυτές? Φυσικά δεν είναι όπως ήταν οι δικές μας κάποτε σα μπλε φουστάνι με άσπρο γιακά, αλλά δεν παύουν να είναι ποδιές. Από τη μια γελάω γιατί τα καημένα μοιάζουν σα να το σκάσανε από ορφανοτροφείο αλλά από την άλλη μ'αρέσει γιατί πρώτον έχω λιγότερα έξοδα σε ρούχα και δεύτερον δεν υπαρχει ανταγωνισμός του είδους "μαμά αυτό το παιδί έχει Levi's θέλω κι εγώ".
Έτσι λοιποον ξυπνήσαμε πρωί πρωί (και πως το σιχαίνομαι ούτε φαντάζεσται), ντυθήκαμε, πλυθήκαμε, στολιστήκαμε και πήγαμε.. Μόλις τώρα γύρισαν πίσω (με λεωφορείο πάνε κι έρχονται) και είναι κατενθουσιασμένα. Τους άρεσε πολύ και κάνανε κιόλας καινούριους φίλους. Η Μαρία είναι 5η τάξη (η τελευταία του διμοτικού στην Αμερική) και ο Χρήστος 3η.
Πιο πολύ από όλους όμως το διασκέδασε η μαμά. Είχα όλο το σπίτι για την αφεντιά μου και ησυχίιιιιιιιια. Δεν κούνησα το δαχτυλάκι μου σήμερα. Καθόμουνα και απολάμβανα τον ήχο της σιωπής. Αν είστε γονείς ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ.
Αύριο έρχονται καινούρια έπιπλα για το σαλόνι οπότε πρέπει να κάνω και λίγη φασίνα (κανας εθελοντής?)
Και τελειώνουμε το πρόγραμμά μας με τις φωτογραφίες της ημέρας...άντε τα λέμε αύριο.. και μη γκρινιάζετε.
Σήμερα τα τερατάκια αρχίσανε σχολείο. Και επειδή μετακομίσαμε πρόσφατα σε καινούριο σπίτι, αλλάξαμε και σχολείο. Αυτό το συγκεκριμένο έχει και ποδιές. Τις θυμάσται αυτές? Φυσικά δεν είναι όπως ήταν οι δικές μας κάποτε σα μπλε φουστάνι με άσπρο γιακά, αλλά δεν παύουν να είναι ποδιές. Από τη μια γελάω γιατί τα καημένα μοιάζουν σα να το σκάσανε από ορφανοτροφείο αλλά από την άλλη μ'αρέσει γιατί πρώτον έχω λιγότερα έξοδα σε ρούχα και δεύτερον δεν υπαρχει ανταγωνισμός του είδους "μαμά αυτό το παιδί έχει Levi's θέλω κι εγώ".
Έτσι λοιποον ξυπνήσαμε πρωί πρωί (και πως το σιχαίνομαι ούτε φαντάζεσται), ντυθήκαμε, πλυθήκαμε, στολιστήκαμε και πήγαμε.. Μόλις τώρα γύρισαν πίσω (με λεωφορείο πάνε κι έρχονται) και είναι κατενθουσιασμένα. Τους άρεσε πολύ και κάνανε κιόλας καινούριους φίλους. Η Μαρία είναι 5η τάξη (η τελευταία του διμοτικού στην Αμερική) και ο Χρήστος 3η.
Πιο πολύ από όλους όμως το διασκέδασε η μαμά. Είχα όλο το σπίτι για την αφεντιά μου και ησυχίιιιιιιιια. Δεν κούνησα το δαχτυλάκι μου σήμερα. Καθόμουνα και απολάμβανα τον ήχο της σιωπής. Αν είστε γονείς ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ.
Αύριο έρχονται καινούρια έπιπλα για το σαλόνι οπότε πρέπει να κάνω και λίγη φασίνα (κανας εθελοντής?)
Και τελειώνουμε το πρόγραμμά μας με τις φωτογραφίες της ημέρας...άντε τα λέμε αύριο.. και μη γκρινιάζετε.
Τάδε έφη GreekGoddess @ 2:33 μ.μ.
|
0 Σχόλια
8/25/2006
Πρώτα από όλα θέλω να ευχαριστήσω όλους σας για τα "περαστικά". Δεν ήταν τίποτα, απλά απ'ότι φαίνεται θέλουν φόρτισμα οι μπαταρίες μου. Υπερκόπωση είπε ο ντόκτορας και στρες. Λες και υπάρχει διακόπτης να ανοίξεις και να κλέισεις το στρες. Τέεεεεεεεεεεεελος πάντω. Είμαι καλά, παρέα με τους φίλους μου Κύριο Ξαπλωτίδη και Κύριο Τεμπελίδη, και προσπαθώ να μην το παρακάνω.
Χθες που λέτε είπα να ακολουθήσω το περίφημο λεγόμενο για παιδιά σκυλιά. Παιδιά είχα οπότε λέω τι σκατά Αμερικανάκι είμαι χωρίς το απαραίτητο κατοικίδιο? Άσε που τα παιδιά με πιλατεύανε εδώ και καιρό να τους πάρω ένα σκυλάκι, τραβάτε με κι ας κλαίω ήμουνα κι εγώ.... και το κανα. Πήγαμε σε ένα καταφύγιο ζώων, βρήκαμε ένα μικρό πανέμορφο και πανέξυπνο σκυλάκι που οι ιδιοκτήτες του δεν μπορούσαν να το κρατήσουν γιατι μετακόμιζαν σε σπίτι που δεν επιτρέπει κατοικίδια, και το φέραμε σπίτι μας. Τα παιδιά είναι ξετρελλαμένα, κι εγώ επίσης. Ο Κώτσος...δε θα το λεγα αλλά ας κάνει κι αλλιώς..με φοβάται χαχα.
Έτσι λοιπόν σας παρουσιάζω.. Chico the Greek ( ναι ρε.. δε Γκρικ.. αφού καταλαβαίνει όταν του λέω σκάσε.. άρα Γκρικ είναι)
Κι επειδή το Chico μου τη δίνει, κι επειδή ο κτηνίατρος είπε ότι είναι ακόμα μικρός και μπορώ, του άλλαξα το όνομα σε Lucky ή Λάκη α λα Ελληνικά.
Χθες που λέτε είπα να ακολουθήσω το περίφημο λεγόμενο για παιδιά σκυλιά. Παιδιά είχα οπότε λέω τι σκατά Αμερικανάκι είμαι χωρίς το απαραίτητο κατοικίδιο? Άσε που τα παιδιά με πιλατεύανε εδώ και καιρό να τους πάρω ένα σκυλάκι, τραβάτε με κι ας κλαίω ήμουνα κι εγώ.... και το κανα. Πήγαμε σε ένα καταφύγιο ζώων, βρήκαμε ένα μικρό πανέμορφο και πανέξυπνο σκυλάκι που οι ιδιοκτήτες του δεν μπορούσαν να το κρατήσουν γιατι μετακόμιζαν σε σπίτι που δεν επιτρέπει κατοικίδια, και το φέραμε σπίτι μας. Τα παιδιά είναι ξετρελλαμένα, κι εγώ επίσης. Ο Κώτσος...δε θα το λεγα αλλά ας κάνει κι αλλιώς..με φοβάται χαχα.
Έτσι λοιπόν σας παρουσιάζω.. Chico the Greek ( ναι ρε.. δε Γκρικ.. αφού καταλαβαίνει όταν του λέω σκάσε.. άρα Γκρικ είναι)
Κι επειδή το Chico μου τη δίνει, κι επειδή ο κτηνίατρος είπε ότι είναι ακόμα μικρός και μπορώ, του άλλαξα το όνομα σε Lucky ή Λάκη α λα Ελληνικά.
Τάδε έφη GreekGoddess @ 12:52 μ.μ.
|
0 Σχόλια
8/21/2006
Γιατί? αυτός κι αυτός πιο έξυπνοι ή πιο όμορφοι έιναι από μένα?
Ορίστε λοιπόν για να ζηλεύουν μερικοί μερικοί
Ορίστε λοιπόν για να ζηλεύουν μερικοί μερικοί
Τάδε έφη GreekGoddess @ 1:24 μ.μ.
|
0 Σχόλια
8/20/2006
Νομίζω ότι το ξεκίνησα λίγο στραβά το θέμα. Συστήθηκα? Δε συστήθηκα. (κατά το "Σας χαιρέτησα?δε σας χαιρέτησα").
Λοιπόν, ας τα πάρουμε από την αρχή. Ένα βροχερό μεσημέρι του Σεπτέμβρη (δεν ξέερω αν ήταν βροχερό αλλά λέμε τώρα), το έτος 1973 αποφάσισα να έρθω στον κόσμο (μάλλον άλλοι το αποφάσισαν αλλά σημασία έχει ότι ήρθα).Γεγενός που με κάνει 33 τον επόμενο μήνα. Τη γιαγιά από την Καλαμάτα (μπαμπάς = Καλαματιανός) την λέγανε Ευγενία οπότε την πάτησα. Να 'ναι καλά όμως η κυρά Μαρία (η μανούλα μου) που το γύρισε αμέσως στο Τζένη κι έτσι δε χαντακώθηκα τελείως. Τόπος γέννησης, Μοσχάτο Αττικής. Μάλλον γι αυτό βγήκα έτσι μουρλό, φαίει το κρασί.
Δύο χρόνια μετά μας πήρε η όμορφη Θεσσαλονίκη όπου και έζησα σχεδόν όλη τη ζωή μου. Αν με ρωτήσεις τι είμαι λέω Σαλονικιά και δεν υπάρχει πόλη που να αγαπώ περισσότερο.
Κι ας το συντομεύσω λίγο το βιογραφικό γιατί θα μας πάρει η νύχτα. 16 χρόνια μετά οι γονείς μου αποφάσισαν να χωρίσουν τα τσανάκια τους κι έτσι έμεινα μόνη μου (ο μπρο ήταν Αθήνα). Στα 22 μου παντρεύτηκα τον γκάτζο (Κώστας, από Διδυμότειχο) και ένα χρόνο αργότερα γέννησα το Μαράκι μου (κατ' εικόνα και ομοίωσή μου παρακαλώ... και δε μιλάω για εμφάνιση). 16 μήνες αργότερα ήρθε και ο Χρηστάρας να συμπληρώσει το καρέ (ο διάολος της οικογένειας).
Παρόλο που σπούδασα πληροφορική, δούλευα σαν υπεύθυνη εξαγωγών σε εταιρεία ρούχων μέχρι που ο γκάτζος άνοιξε δικιά του εταιρεία κατασκευών (πόρτες, παράθυρα, έπιπλα κουζίνας) κι έτσι παράτησα τη δουλειά μου και ασχολήθηκα με την "οικογενειακή επιχείρηση".
2002 αποφασίζουμε να φύγουμε Αμερική, οι λόγοι πολλοί και δε θα επεκταθώ. Πρώτος θα έφευγε ο τσαμπουκάς και γνώστης Αγγλικής της οικογένειας, δηλαδή εγώ.
Μάξεψα τα μπαγάζια μου, χαιρέτησα προσωρινά τον άντρα και τα παιδιά μου, και βρέθηκα στο Connecticut. Τις μέρες έψαχνα για σπίτι και δουλειά, τα βράδυα έκλαιγα για τη μαμημένη την κατάσταση που είμασταν και γιατί μου λείπανε τα παιδιά μου. Τρεις μήνες αργότερα ήρθαν και οι υπόλοιποι. Τον πρώτο χρόνο ήταν πολύ ζόρικα, τα παιδιά και ο γκάτζος δε μιλούσαν Αγγλικά, εκείνος δεν μπορούσε να βρει δουλειά, κι εγώ δούλευα μέρα νύχτα για να τα βγάλουμε πέρα.
4 χρόνια αργότερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Εγώ εδώ και δύο χρόνια έχω δικιά μου εταιρεία που κάνει web design και web hosting (φέτος πήρα και συναίτερο), ο γκάτζος έχει επίσης δικιά του εταιρεία κατασκευών (χτίζει σπίτια), τα παιδιά μιλάνε άπταιστα Αγγλικά και τα πάνε υπέροχα στο σχολείο, και όλα έχουν μπει σε μια σειρά.
Αυτά εν ολίγoις, δε νομίζω να σας ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες. Τα υπόλοιπα.... στην πορεία.
Αααα σας χαιρέτησα? Δε σας χαιρέτησα. Χαίρεται τι κάνετε? Καλά ευχαριστώ.
Λοιπόν, ας τα πάρουμε από την αρχή. Ένα βροχερό μεσημέρι του Σεπτέμβρη (δεν ξέερω αν ήταν βροχερό αλλά λέμε τώρα), το έτος 1973 αποφάσισα να έρθω στον κόσμο (μάλλον άλλοι το αποφάσισαν αλλά σημασία έχει ότι ήρθα).Γεγενός που με κάνει 33 τον επόμενο μήνα. Τη γιαγιά από την Καλαμάτα (μπαμπάς = Καλαματιανός) την λέγανε Ευγενία οπότε την πάτησα. Να 'ναι καλά όμως η κυρά Μαρία (η μανούλα μου) που το γύρισε αμέσως στο Τζένη κι έτσι δε χαντακώθηκα τελείως. Τόπος γέννησης, Μοσχάτο Αττικής. Μάλλον γι αυτό βγήκα έτσι μουρλό, φαίει το κρασί.
Δύο χρόνια μετά μας πήρε η όμορφη Θεσσαλονίκη όπου και έζησα σχεδόν όλη τη ζωή μου. Αν με ρωτήσεις τι είμαι λέω Σαλονικιά και δεν υπάρχει πόλη που να αγαπώ περισσότερο.
Κι ας το συντομεύσω λίγο το βιογραφικό γιατί θα μας πάρει η νύχτα. 16 χρόνια μετά οι γονείς μου αποφάσισαν να χωρίσουν τα τσανάκια τους κι έτσι έμεινα μόνη μου (ο μπρο ήταν Αθήνα). Στα 22 μου παντρεύτηκα τον γκάτζο (Κώστας, από Διδυμότειχο) και ένα χρόνο αργότερα γέννησα το Μαράκι μου (κατ' εικόνα και ομοίωσή μου παρακαλώ... και δε μιλάω για εμφάνιση). 16 μήνες αργότερα ήρθε και ο Χρηστάρας να συμπληρώσει το καρέ (ο διάολος της οικογένειας).
Παρόλο που σπούδασα πληροφορική, δούλευα σαν υπεύθυνη εξαγωγών σε εταιρεία ρούχων μέχρι που ο γκάτζος άνοιξε δικιά του εταιρεία κατασκευών (πόρτες, παράθυρα, έπιπλα κουζίνας) κι έτσι παράτησα τη δουλειά μου και ασχολήθηκα με την "οικογενειακή επιχείρηση".
2002 αποφασίζουμε να φύγουμε Αμερική, οι λόγοι πολλοί και δε θα επεκταθώ. Πρώτος θα έφευγε ο τσαμπουκάς και γνώστης Αγγλικής της οικογένειας, δηλαδή εγώ.
Μάξεψα τα μπαγάζια μου, χαιρέτησα προσωρινά τον άντρα και τα παιδιά μου, και βρέθηκα στο Connecticut. Τις μέρες έψαχνα για σπίτι και δουλειά, τα βράδυα έκλαιγα για τη μαμημένη την κατάσταση που είμασταν και γιατί μου λείπανε τα παιδιά μου. Τρεις μήνες αργότερα ήρθαν και οι υπόλοιποι. Τον πρώτο χρόνο ήταν πολύ ζόρικα, τα παιδιά και ο γκάτζος δε μιλούσαν Αγγλικά, εκείνος δεν μπορούσε να βρει δουλειά, κι εγώ δούλευα μέρα νύχτα για να τα βγάλουμε πέρα.
4 χρόνια αργότερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Εγώ εδώ και δύο χρόνια έχω δικιά μου εταιρεία που κάνει web design και web hosting (φέτος πήρα και συναίτερο), ο γκάτζος έχει επίσης δικιά του εταιρεία κατασκευών (χτίζει σπίτια), τα παιδιά μιλάνε άπταιστα Αγγλικά και τα πάνε υπέροχα στο σχολείο, και όλα έχουν μπει σε μια σειρά.
Αυτά εν ολίγoις, δε νομίζω να σας ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες. Τα υπόλοιπα.... στην πορεία.
Αααα σας χαιρέτησα? Δε σας χαιρέτησα. Χαίρεται τι κάνετε? Καλά ευχαριστώ.
Τάδε έφη GreekGoddess @ 8:50 π.μ.
|
0 Σχόλια
8/19/2006
για να σας ανακοινώσουμε ότι τα Αμερικανάκια είναι πολύ βλαμένα τελικά. Όποτε γράφω Ελληνικά στο Αγγλόφωνό μου μπλογκ, χτυπιούνται να το μεταφράσουν με babel fish και δε συμμαζεύεται. Ρε δε τους είπε κανένας ότι ακόμα και η γλώσσα που μιλάνε είναι μισά Ελληνικά? (για να μη πω τα πιο πολλά). Είνα δυνατό να μεταφράσεις ΑΥΤΗ τη γλώσσα με online μεταφραστές? ΜΗ ΧΕΣΩ!!!
Τάδε έφη GreekGoddess @ 10:51 μ.μ.
|
0 Σχόλια
8/18/2006
Και με ρώτησε το αδερφάκι μου, "τι θες να γράφεις στο Ελληνικό μπλογκ? Περί νοσταλγίας ή πλακατζίδικα?"
Και σε ρωτάω βρε αδερφάκι. Μπορεί ένας άνθρωπος να είναι συνέχεια στα χάι του ή συνέχεια στα ντάουν? (ρε πως το μιλάω το Αγγλικό) Δε γίνεται. Μπορεί κάποιος να βάλει σε πλάνο τις σκέψεις και τα συναισθήματά του? Να πει δηλαδή.. σήμερα θα σκεφτώ αυτό και αύριο θα νιώσω το άλλο? Αμ ούτε και αυτό γίνεται. Άρα θα γράφω ότι νιώθω και ότι σκέφτομαι τη συγκεριμμένη στιγμή. Μια απ μια ντάουν. Με λίγα λόγια... όπως μου κατέβει.
Έτσι άλλωστε ήμουν και είμαι ολόκληρη τη ζωή μου. Αετός... δε μπορεί να μου πει κανείς πότε, που και πόσο θα πετάξω. Είμαι κτήμα του εαυτού μου και κανενός άλλου.
Κι έτσι λοιπον.... παίρνω αμπάριζα και βγαίνω, κι όποιον πάρει ο χάρος.
Καλώς σας βρήκα
Και σε ρωτάω βρε αδερφάκι. Μπορεί ένας άνθρωπος να είναι συνέχεια στα χάι του ή συνέχεια στα ντάουν? (ρε πως το μιλάω το Αγγλικό) Δε γίνεται. Μπορεί κάποιος να βάλει σε πλάνο τις σκέψεις και τα συναισθήματά του? Να πει δηλαδή.. σήμερα θα σκεφτώ αυτό και αύριο θα νιώσω το άλλο? Αμ ούτε και αυτό γίνεται. Άρα θα γράφω ότι νιώθω και ότι σκέφτομαι τη συγκεριμμένη στιγμή. Μια απ μια ντάουν. Με λίγα λόγια... όπως μου κατέβει.
Έτσι άλλωστε ήμουν και είμαι ολόκληρη τη ζωή μου. Αετός... δε μπορεί να μου πει κανείς πότε, που και πόσο θα πετάξω. Είμαι κτήμα του εαυτού μου και κανενός άλλου.
Κι έτσι λοιπον.... παίρνω αμπάριζα και βγαίνω, κι όποιον πάρει ο χάρος.
Καλώς σας βρήκα
Τάδε έφη GreekGoddess @ 9:47 μ.μ.
|
0 Σχόλια
Αδερφάκι με ζάλισες ΛΕΜΕ!!!!
Παρακαλώ περιμένε στο ακουστικό σας.. πρέπει να το ομορφήνω λίγο την καλύβα και μετά να πάρω φόρα... ή αμπάριζα.
Παρακαλώ περιμένε στο ακουστικό σας.. πρέπει να το ομορφήνω λίγο την καλύβα και μετά να πάρω φόρα... ή αμπάριζα.
