9/29/2006
Από μικρή είχα μια συνήθεια. Όταν κάτι ή κάποιος με ενοχλούσε, έγραφα. Έπιανα ένα κομμάτι χαρτί (πες καλύτερα 5-6) και του δινα να καταλάβει. Και δεν μιλάω για γράψιμο σαν σε ημερολόγιο. Στην ουσία ήταν σαν να είχα το άτομο μπροστά μου και του μιλούσα. Τα βγαζα όλα, μάλωνα, έβριζα, έκλαιγα. Και το αστείο είναι ότι όχι απλά μιλούσα εγώ, αλλά φανταζόμουνα και τις απαντήσεις που μου έδινε ο άλλος και φούντωνε ο καυγάς στα γραπτά μου. Έπρεπε να εξουδετερώσω όλα του/της τα επιχειρήματα, να τα πω όλα και μετά να ησυχάσω. Αυτός ήταν ο τρόπος μου να ξεσπάω. Αυτός και τα τραγούδια.
Με τα χρόνια το σύστημα άλλαξε. Βλέπεις βρήκε μια φορά ο Κώστας ένα απο τα γραπτά μου μετά από καυγά που είχαμε (αρραβωνιασμένοι ακόμα) και τα διάβασε, και ένιωσα ότι κάποιος εισέβαλε στο μυαλό μου, και δε μ'άρεσε. Οπότε άρχισα να "γράφω" στο μυαλό μου. Μπορούσες να με δεις να κάθομαι σε ένα καναπέ και να κουνάω το κεφάλι μου και να κάνω περίεργες εκφράσεις...εγώ στην πραγματικότητα συζητούσα και μάλωνα, στο μυαλό μου.
Όχι ρε παιδιά δεν είμαι τρελλή, τουλάχιστον έτσι νομίζω. Απλά ή δική μου σκέψη και το δικό μου κεφάλι έγιναν το καταφύγιο μου. Βλέπεις για διάφορους λόγους (βλέπε ξυλοφόρτωμα) είχα πάψει να έχω τα κότσια να τα πω στα μούτρα αυτουνού που μου φταιγε, αλλά και πάλι κάπου έπρεπε να τα πω, και τα λεγα σε μένα. Και ησύχαζα..ηρεμούσα.
Αυτό όμως σε συνδυασμό με άλλα πράγματα με κάνανε να κλειστώ πολύ στον εαυτό μου και να πάψω να βγάζω αυτά που έχω μέσα μου. Φόρεσα μια γελαστή μάσκα να βλέπουν οι άλλοι κι εγώ υπόφερα, έσκαζα. Αυτό συνεχιζόταν μέχρι και τώρα, και όσο πήγαινε γινόταν χειρότερο, έχασα τον εαυτό μου, την αυτοπεποίθηση και αυτοκυριαρχία μου. Δεν ήμουν πια η Τζένη, ήμουν κάτι άλλο, ένα άτομο άγνωστο σε μένα και σε αυτούς που με ξέραν.
Έτσι λοιπον αποφάσισα να ξυπνήσω, και άρχισα να ανοίγω τα ματάκια μου. Αποφάσισα να μη μιλάω στο μυαλό μου πλέον. Αποφάσισα να φωνάξω, να τσιρήξω, να πατήσω πόδι και να μην αφήσω κανέναν πια να με ποδοπατήσει. Αν τα κατάφερα? Όχι ακόμα αλλά είμαι σε καλό δρόμο, σε πολύ καλό ρόμο θα λεγα.
Χθες το βράδυ άνοιξα το στοματάκι μου (ή καταβόθρα όπως θα το χαρακτήριζε κάποιος άλλος). Και τα είπα. ΟΛΑ !!! Όσα με πονάνε, όσα με λυπούν, όσα ΘΕΛΩ και ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ, όσα μου αξίζουν και ΑΠΑΙΤΩ!!! Μίλησα για τα τελευταία 12 χρόνια της ζωής μου και γι αυτά που ΔΕ θέλω να δω τα χρόνια που θα έρθουν. Για τα όνειρά μου (ΝΑΙ γαμώτο μου έχω κι απ αυτά ακόμα) τις ελπίδες μου και για το πως θ'ελω ΕΓΩ τη ζωή μου. Για πρώτη φορά δεν έκλαψα, για πρώτη φορά δεν έπεσα στο παιχνίδι που με βάζει συνήθως, του στυλ (εσύ έκανες αυτό τότε και εγώ κάνω αυτό κλπ κλπ), δήλωσα ότι αυτό δεν θεωρείται συζήτηση και ότι καλά θα είναι να ξεφύγει από το επίπεδο του Χρήστου και της Μαρίας, και να μάθει να μιλάει. Και να μην προσπαθεί "να μου την πει" όταν βρίσκει τα σκούρα. Μετά προσπάθησε να παίξει το άλλο παιχνίδι.. ξέρετε ποιο, το κλαψιάρικο. "Εμείς που περάσαμε τόσα κλπ κλπ κλπ". Τι πέρασες ρε κόπανε? Όλα μόνη μου τα πέρασα η έρμη. Μ΄νη μου μεγάλωσα δυο παιδιά, μόνη μου έτρωγα το ξύλο, μόνη μου έκανα τις απόπειρες αυτοκτονίας, μόνη μου τα μάζεψα κι έφυγα στη Γερμανία και δούλευα όλη νύχτα για να συντηρήσω αυτά τα παιδιά που εσύ δεν πήρες ποτέ ένα τηλέφωνο, μόνη μου όταν γκρέμισες τα πάντα κι έχασς μέχρι και το σπίτι των γονιών μου σας μάζεψα και σας έφερα Αμερική και σας συντηρούσα δουλεύοντας σα σερβοτόρα 3 βάρδιες κάθε μέρα, μόνη μου βρήκα σπίτι και δουλειά για σένα.... τι μαλακίες μου τσαμπουνάς τώρα "εμείς που περάσαμε.." ?
Βρε αει σιχτιρ!!! Βαρέθηκα. τις κλάψες, τους τσαμπουκάδες και πάνω από όλα βαρέθηκα την έλειψη αληθινής οικογένειας. Πάνε μια βόλτα από όλα τα σχολεία που περάσανε τα παιδιά μας να δούμε σε ξέρουν? "μα εγώ δουλεύω τόσες ώρες... δεν έχω χρόνο.."
ΣΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΠΑ. Είσαι ο μόνος πατέρας στη γη που δουλεύει? Βρε ουστ!!!
Και πολλά άλλα ειπώθηκαν χθες. Αφού προσπάθησε λοιπον να παίξει ότα τα γνώριμα παιχνίδια και είδε ότι δε μασάω, έπαιξε τα τελευταία δύο του χαρτιά.
1. "Αν δε σ'αρέσει μπορώ να φύγω και θα δούμε πως θα ζεις και θα ζήσεις τα παιδιά με τη λίγη διατροφή που θα στέλνω...."
Πάλι ρε ηλίθιε με απειλείς οικονομικά. ΔΕ ΜΑΣΑΩ ΛΕΜΕ !!! Μπορώ να συντηρήσω και 2 και 42 παιδιά άν θελω οπότε παράτα μας. Κι αν το μόνο που μπορείς να είσαι γι αυτήν την οικογένεια έιναι ένα μισθός... βάλτον εκεί που δε βγαίνει ήλιος !!!
2. "Καρδούλα μου εγώ σ'αγαπάω .." και άλλες τέτοιες γλυκανάλατες μαλακιούλες. Μπα ρε δε θα πάρω. Αν με αγαπάς έχει περίεργο τρόπο να ΜΗ το δείχνεις. Πότε μου δειξές αγάπη? Εδώ δεν μου χεις δείξει καν σεβασμό κι εκτίμηση. Τα παιδιά σου λες τα αγαπάς? Πως? Επειδή τους δίνεις λεφτά να πάρουν πράγματα? ΩΡΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΑ.
Και αφού λοιπον δεν πιάσανε ούτε κι αυτά το βούλωσε και πήγε στο κρεβατάκι του... και νομίζει φυσικά ότι ήταν ΑΠΛΑ ένας καυγάς.
Αλλα μπαααααααααααα πάει το καράβι, έφυγε. Το θηρίο ξύπνησε και πίσω δε γυρνάει. Απο δω και πέρα θα αλλάξουν πολλά. Και σε όποιον δεν αρέσει, το κουβαδάκι του και σε άλλη παραλία. Εμείς δώσαμε μπάρμπα !!!
Και βλεπετε τι έκανα μόλις τώρα? Κάτι που δεν έκανα πολλά χρόνια. ΕΓΡΑΨΑ. Κι όχι για το πως πέρασα τη μέρα μου, αλλά για το τι έχω μέσα μου. Αυτό και μόνο για μένα λέει πολλά.
Κι όπως λέει και το τραγουδάκι
"Δε θα μείνω
τη ζωή μου στους άλλους να δίνω
να πονάω δεν αξίζει,
η καρδιά μου σελίδα γυριζει
Μου ανήκει η ζωή μου
κι ότι αγάπησα με την ψυχή μου"
Παίρνω αμπάριζα και βγάινω...
ΑΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Με τα χρόνια το σύστημα άλλαξε. Βλέπεις βρήκε μια φορά ο Κώστας ένα απο τα γραπτά μου μετά από καυγά που είχαμε (αρραβωνιασμένοι ακόμα) και τα διάβασε, και ένιωσα ότι κάποιος εισέβαλε στο μυαλό μου, και δε μ'άρεσε. Οπότε άρχισα να "γράφω" στο μυαλό μου. Μπορούσες να με δεις να κάθομαι σε ένα καναπέ και να κουνάω το κεφάλι μου και να κάνω περίεργες εκφράσεις...εγώ στην πραγματικότητα συζητούσα και μάλωνα, στο μυαλό μου.
Όχι ρε παιδιά δεν είμαι τρελλή, τουλάχιστον έτσι νομίζω. Απλά ή δική μου σκέψη και το δικό μου κεφάλι έγιναν το καταφύγιο μου. Βλέπεις για διάφορους λόγους (βλέπε ξυλοφόρτωμα) είχα πάψει να έχω τα κότσια να τα πω στα μούτρα αυτουνού που μου φταιγε, αλλά και πάλι κάπου έπρεπε να τα πω, και τα λεγα σε μένα. Και ησύχαζα..ηρεμούσα.
Αυτό όμως σε συνδυασμό με άλλα πράγματα με κάνανε να κλειστώ πολύ στον εαυτό μου και να πάψω να βγάζω αυτά που έχω μέσα μου. Φόρεσα μια γελαστή μάσκα να βλέπουν οι άλλοι κι εγώ υπόφερα, έσκαζα. Αυτό συνεχιζόταν μέχρι και τώρα, και όσο πήγαινε γινόταν χειρότερο, έχασα τον εαυτό μου, την αυτοπεποίθηση και αυτοκυριαρχία μου. Δεν ήμουν πια η Τζένη, ήμουν κάτι άλλο, ένα άτομο άγνωστο σε μένα και σε αυτούς που με ξέραν.
Έτσι λοιπον αποφάσισα να ξυπνήσω, και άρχισα να ανοίγω τα ματάκια μου. Αποφάσισα να μη μιλάω στο μυαλό μου πλέον. Αποφάσισα να φωνάξω, να τσιρήξω, να πατήσω πόδι και να μην αφήσω κανέναν πια να με ποδοπατήσει. Αν τα κατάφερα? Όχι ακόμα αλλά είμαι σε καλό δρόμο, σε πολύ καλό ρόμο θα λεγα.
Χθες το βράδυ άνοιξα το στοματάκι μου (ή καταβόθρα όπως θα το χαρακτήριζε κάποιος άλλος). Και τα είπα. ΟΛΑ !!! Όσα με πονάνε, όσα με λυπούν, όσα ΘΕΛΩ και ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ, όσα μου αξίζουν και ΑΠΑΙΤΩ!!! Μίλησα για τα τελευταία 12 χρόνια της ζωής μου και γι αυτά που ΔΕ θέλω να δω τα χρόνια που θα έρθουν. Για τα όνειρά μου (ΝΑΙ γαμώτο μου έχω κι απ αυτά ακόμα) τις ελπίδες μου και για το πως θ'ελω ΕΓΩ τη ζωή μου. Για πρώτη φορά δεν έκλαψα, για πρώτη φορά δεν έπεσα στο παιχνίδι που με βάζει συνήθως, του στυλ (εσύ έκανες αυτό τότε και εγώ κάνω αυτό κλπ κλπ), δήλωσα ότι αυτό δεν θεωρείται συζήτηση και ότι καλά θα είναι να ξεφύγει από το επίπεδο του Χρήστου και της Μαρίας, και να μάθει να μιλάει. Και να μην προσπαθεί "να μου την πει" όταν βρίσκει τα σκούρα. Μετά προσπάθησε να παίξει το άλλο παιχνίδι.. ξέρετε ποιο, το κλαψιάρικο. "Εμείς που περάσαμε τόσα κλπ κλπ κλπ". Τι πέρασες ρε κόπανε? Όλα μόνη μου τα πέρασα η έρμη. Μ΄νη μου μεγάλωσα δυο παιδιά, μόνη μου έτρωγα το ξύλο, μόνη μου έκανα τις απόπειρες αυτοκτονίας, μόνη μου τα μάζεψα κι έφυγα στη Γερμανία και δούλευα όλη νύχτα για να συντηρήσω αυτά τα παιδιά που εσύ δεν πήρες ποτέ ένα τηλέφωνο, μόνη μου όταν γκρέμισες τα πάντα κι έχασς μέχρι και το σπίτι των γονιών μου σας μάζεψα και σας έφερα Αμερική και σας συντηρούσα δουλεύοντας σα σερβοτόρα 3 βάρδιες κάθε μέρα, μόνη μου βρήκα σπίτι και δουλειά για σένα.... τι μαλακίες μου τσαμπουνάς τώρα "εμείς που περάσαμε.." ?
Βρε αει σιχτιρ!!! Βαρέθηκα. τις κλάψες, τους τσαμπουκάδες και πάνω από όλα βαρέθηκα την έλειψη αληθινής οικογένειας. Πάνε μια βόλτα από όλα τα σχολεία που περάσανε τα παιδιά μας να δούμε σε ξέρουν? "μα εγώ δουλεύω τόσες ώρες... δεν έχω χρόνο.."
ΣΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΠΑ. Είσαι ο μόνος πατέρας στη γη που δουλεύει? Βρε ουστ!!!
Και πολλά άλλα ειπώθηκαν χθες. Αφού προσπάθησε λοιπον να παίξει ότα τα γνώριμα παιχνίδια και είδε ότι δε μασάω, έπαιξε τα τελευταία δύο του χαρτιά.
1. "Αν δε σ'αρέσει μπορώ να φύγω και θα δούμε πως θα ζεις και θα ζήσεις τα παιδιά με τη λίγη διατροφή που θα στέλνω...."
Πάλι ρε ηλίθιε με απειλείς οικονομικά. ΔΕ ΜΑΣΑΩ ΛΕΜΕ !!! Μπορώ να συντηρήσω και 2 και 42 παιδιά άν θελω οπότε παράτα μας. Κι αν το μόνο που μπορείς να είσαι γι αυτήν την οικογένεια έιναι ένα μισθός... βάλτον εκεί που δε βγαίνει ήλιος !!!
2. "Καρδούλα μου εγώ σ'αγαπάω .." και άλλες τέτοιες γλυκανάλατες μαλακιούλες. Μπα ρε δε θα πάρω. Αν με αγαπάς έχει περίεργο τρόπο να ΜΗ το δείχνεις. Πότε μου δειξές αγάπη? Εδώ δεν μου χεις δείξει καν σεβασμό κι εκτίμηση. Τα παιδιά σου λες τα αγαπάς? Πως? Επειδή τους δίνεις λεφτά να πάρουν πράγματα? ΩΡΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΑ.
Και αφού λοιπον δεν πιάσανε ούτε κι αυτά το βούλωσε και πήγε στο κρεβατάκι του... και νομίζει φυσικά ότι ήταν ΑΠΛΑ ένας καυγάς.
Αλλα μπαααααααααααα πάει το καράβι, έφυγε. Το θηρίο ξύπνησε και πίσω δε γυρνάει. Απο δω και πέρα θα αλλάξουν πολλά. Και σε όποιον δεν αρέσει, το κουβαδάκι του και σε άλλη παραλία. Εμείς δώσαμε μπάρμπα !!!
Και βλεπετε τι έκανα μόλις τώρα? Κάτι που δεν έκανα πολλά χρόνια. ΕΓΡΑΨΑ. Κι όχι για το πως πέρασα τη μέρα μου, αλλά για το τι έχω μέσα μου. Αυτό και μόνο για μένα λέει πολλά.
Κι όπως λέει και το τραγουδάκι
"Δε θα μείνω
τη ζωή μου στους άλλους να δίνω
να πονάω δεν αξίζει,
η καρδιά μου σελίδα γυριζει
Μου ανήκει η ζωή μου
κι ότι αγάπησα με την ψυχή μου"
Παίρνω αμπάριζα και βγάινω...
ΑΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Τάδε έφη GreekGoddess @ 10:04 π.μ.
<< Home