9/26/2006
Όχι ρε παιδιά δεν μπορεί. Αφού χθες ήτανε που γύρναγα στα club με τη φίλη μου τη Νάνσυ και δεν ήξερα ποιον γκόμενο να παρατήσω και ποιον να αφήσω. Χθες ήταν που γυρνούσα στι2 6 το πρωι τούρνα απ τα σφηνάκια και κομμάτια απ' τον πολύ χορό.
Ποια είναι αυτή η θείτσα που με κοιτάει τώρα απ τον καθρέφτη? Αυτή μοιάζει με τη μαμά μου, αλλά πάλι, και η μαμά μου μοιάζει με τη γιαγιά μου. Δεν μπορεί να είμαι εγώ μπορεί? Που σκατά πήγανε αυτά τα χρόνια? Το θυμάστε το "Μάθε παιδί μου γράμματα"? Θα κάνω κι εγώ τώρα σαν τον Τσάκωνα... "Έξι χρόνια στο δημοτικό, έξι χρόνια στο γυμνάσιο, έξι χρόνια στο πανεπιστήμιο, έξι χρόνια μεταπτυχιακά και έξι που ήμουν… 30… τώρα είμαι 36, πού πήγαν τα υπόλοιπα έξι;"
Ε κάπως έτσι κι εγώ. Για πότε τέλειωσε το σχολείο, για πότε παντρεύτηκα, έγινα μαμά... χαμπάρι δεν πήρα.
Ναι είναι αλήθεια με πιάνει μελαγχολία στα γενέθλιά μου. γιατί? Ίσως γιατί τα τελευταία χρόνια δεν μπορώ να πω ότι ήταν και τα καλύτερα. Γίνανε πολλά. το μόνο καλό που έχει μείνει από την τελυταία δεκαετία ειναι τα παιδάκια μου. Τίποτε άλλο. Ξέχασα να χαμογελάω, ξέχασα να γελάω με την ψυχή μου, να χορεύω χωρίς λόγο, να χαίρομαι τη ζωή. Γιατί? ε αυτό είναι μια άλλη μεγάλη και λυπητερή ιστορία. Ακόμα ψάχνω να βρώ την
Τζένη, εκείνη που χάθηκε κάπου στη διαδρομή και που τόσο μου λείπει. Ξέρω ότι θα τη βρω κάποια μέρα... κι ότι θα μου ρίξει χοντρά βρισίδια όταν με δει. Και καλά θα μου κάνει. Γιατι όπςω είναι γνωστό... κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις κατώτερος αν δεν το επιτρέψεις εσύ. Κι εγώ το επέτρεψα. Άφησα να με αλλάξουν. Κι αυτό δε θα επαναληφθεί. ΤΕΡΜΑ.
Έτσι λοιπόν σήμερα που κλείνω τα 33, θα χαρίσω το παρακάτω τραγουδάκι στη μανούλα μου.. ένα τραγούδι που το χουμε χιλιοτραγουδήσει...και σημαίνει πολλά.
Σ'αγαπώ μαμά... όσο μεγάλη γαιδούρα και να γίνω ακόμα είμαι η χαζούλα σου.
Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ’ τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να’ ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ’ όλα.
Μαμά, πεινάω μαμά, φοβάμαι μαμά, γερνάω μαμά.
Και τρέμω να ’μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς
ωραία, νέα κι ατυχής.
Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα ’χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα αλλά
δεν έχω ευχάριστα, μαμά
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.
Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.
Μαμά, πεινάω μαμά, φοβάμαι μαμά, γερνάω μαμά.
Και τρέμω να ’μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς
ωραία, νέα κι ατυχής.*
Ποια είναι αυτή η θείτσα που με κοιτάει τώρα απ τον καθρέφτη? Αυτή μοιάζει με τη μαμά μου, αλλά πάλι, και η μαμά μου μοιάζει με τη γιαγιά μου. Δεν μπορεί να είμαι εγώ μπορεί? Που σκατά πήγανε αυτά τα χρόνια? Το θυμάστε το "Μάθε παιδί μου γράμματα"? Θα κάνω κι εγώ τώρα σαν τον Τσάκωνα... "Έξι χρόνια στο δημοτικό, έξι χρόνια στο γυμνάσιο, έξι χρόνια στο πανεπιστήμιο, έξι χρόνια μεταπτυχιακά και έξι που ήμουν… 30… τώρα είμαι 36, πού πήγαν τα υπόλοιπα έξι;"
Ε κάπως έτσι κι εγώ. Για πότε τέλειωσε το σχολείο, για πότε παντρεύτηκα, έγινα μαμά... χαμπάρι δεν πήρα.
Ναι είναι αλήθεια με πιάνει μελαγχολία στα γενέθλιά μου. γιατί? Ίσως γιατί τα τελευταία χρόνια δεν μπορώ να πω ότι ήταν και τα καλύτερα. Γίνανε πολλά. το μόνο καλό που έχει μείνει από την τελυταία δεκαετία ειναι τα παιδάκια μου. Τίποτε άλλο. Ξέχασα να χαμογελάω, ξέχασα να γελάω με την ψυχή μου, να χορεύω χωρίς λόγο, να χαίρομαι τη ζωή. Γιατί? ε αυτό είναι μια άλλη μεγάλη και λυπητερή ιστορία. Ακόμα ψάχνω να βρώ την
Τζένη, εκείνη που χάθηκε κάπου στη διαδρομή και που τόσο μου λείπει. Ξέρω ότι θα τη βρω κάποια μέρα... κι ότι θα μου ρίξει χοντρά βρισίδια όταν με δει. Και καλά θα μου κάνει. Γιατι όπςω είναι γνωστό... κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις κατώτερος αν δεν το επιτρέψεις εσύ. Κι εγώ το επέτρεψα. Άφησα να με αλλάξουν. Κι αυτό δε θα επαναληφθεί. ΤΕΡΜΑ.
Έτσι λοιπόν σήμερα που κλείνω τα 33, θα χαρίσω το παρακάτω τραγουδάκι στη μανούλα μου.. ένα τραγούδι που το χουμε χιλιοτραγουδήσει...και σημαίνει πολλά.
Σ'αγαπώ μαμά... όσο μεγάλη γαιδούρα και να γίνω ακόμα είμαι η χαζούλα σου.
Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ’ τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να’ ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ’ όλα.
Μαμά, πεινάω μαμά, φοβάμαι μαμά, γερνάω μαμά.
Και τρέμω να ’μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς
ωραία, νέα κι ατυχής.
Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα ’χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα αλλά
δεν έχω ευχάριστα, μαμά
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.
Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.
Μαμά, πεινάω μαμά, φοβάμαι μαμά, γερνάω μαμά.
Και τρέμω να ’μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς
ωραία, νέα κι ατυχής.*
Τάδε έφη GreekGoddess @ 8:03 π.μ.
<< Home