8/20/2006
Νομίζω ότι το ξεκίνησα λίγο στραβά το θέμα. Συστήθηκα? Δε συστήθηκα. (κατά το "Σας χαιρέτησα?δε σας χαιρέτησα").
Λοιπόν, ας τα πάρουμε από την αρχή. Ένα βροχερό μεσημέρι του Σεπτέμβρη (δεν ξέερω αν ήταν βροχερό αλλά λέμε τώρα), το έτος 1973 αποφάσισα να έρθω στον κόσμο (μάλλον άλλοι το αποφάσισαν αλλά σημασία έχει ότι ήρθα).Γεγενός που με κάνει 33 τον επόμενο μήνα. Τη γιαγιά από την Καλαμάτα (μπαμπάς = Καλαματιανός) την λέγανε Ευγενία οπότε την πάτησα. Να 'ναι καλά όμως η κυρά Μαρία (η μανούλα μου) που το γύρισε αμέσως στο Τζένη κι έτσι δε χαντακώθηκα τελείως. Τόπος γέννησης, Μοσχάτο Αττικής. Μάλλον γι αυτό βγήκα έτσι μουρλό, φαίει το κρασί.
Δύο χρόνια μετά μας πήρε η όμορφη Θεσσαλονίκη όπου και έζησα σχεδόν όλη τη ζωή μου. Αν με ρωτήσεις τι είμαι λέω Σαλονικιά και δεν υπάρχει πόλη που να αγαπώ περισσότερο.
Κι ας το συντομεύσω λίγο το βιογραφικό γιατί θα μας πάρει η νύχτα. 16 χρόνια μετά οι γονείς μου αποφάσισαν να χωρίσουν τα τσανάκια τους κι έτσι έμεινα μόνη μου (ο μπρο ήταν Αθήνα). Στα 22 μου παντρεύτηκα τον γκάτζο (Κώστας, από Διδυμότειχο) και ένα χρόνο αργότερα γέννησα το Μαράκι μου (κατ' εικόνα και ομοίωσή μου παρακαλώ... και δε μιλάω για εμφάνιση). 16 μήνες αργότερα ήρθε και ο Χρηστάρας να συμπληρώσει το καρέ (ο διάολος της οικογένειας).
Παρόλο που σπούδασα πληροφορική, δούλευα σαν υπεύθυνη εξαγωγών σε εταιρεία ρούχων μέχρι που ο γκάτζος άνοιξε δικιά του εταιρεία κατασκευών (πόρτες, παράθυρα, έπιπλα κουζίνας) κι έτσι παράτησα τη δουλειά μου και ασχολήθηκα με την "οικογενειακή επιχείρηση".
2002 αποφασίζουμε να φύγουμε Αμερική, οι λόγοι πολλοί και δε θα επεκταθώ. Πρώτος θα έφευγε ο τσαμπουκάς και γνώστης Αγγλικής της οικογένειας, δηλαδή εγώ.
Μάξεψα τα μπαγάζια μου, χαιρέτησα προσωρινά τον άντρα και τα παιδιά μου, και βρέθηκα στο Connecticut. Τις μέρες έψαχνα για σπίτι και δουλειά, τα βράδυα έκλαιγα για τη μαμημένη την κατάσταση που είμασταν και γιατί μου λείπανε τα παιδιά μου. Τρεις μήνες αργότερα ήρθαν και οι υπόλοιποι. Τον πρώτο χρόνο ήταν πολύ ζόρικα, τα παιδιά και ο γκάτζος δε μιλούσαν Αγγλικά, εκείνος δεν μπορούσε να βρει δουλειά, κι εγώ δούλευα μέρα νύχτα για να τα βγάλουμε πέρα.
4 χρόνια αργότερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Εγώ εδώ και δύο χρόνια έχω δικιά μου εταιρεία που κάνει web design και web hosting (φέτος πήρα και συναίτερο), ο γκάτζος έχει επίσης δικιά του εταιρεία κατασκευών (χτίζει σπίτια), τα παιδιά μιλάνε άπταιστα Αγγλικά και τα πάνε υπέροχα στο σχολείο, και όλα έχουν μπει σε μια σειρά.
Αυτά εν ολίγoις, δε νομίζω να σας ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες. Τα υπόλοιπα.... στην πορεία.
Αααα σας χαιρέτησα? Δε σας χαιρέτησα. Χαίρεται τι κάνετε? Καλά ευχαριστώ.
Λοιπόν, ας τα πάρουμε από την αρχή. Ένα βροχερό μεσημέρι του Σεπτέμβρη (δεν ξέερω αν ήταν βροχερό αλλά λέμε τώρα), το έτος 1973 αποφάσισα να έρθω στον κόσμο (μάλλον άλλοι το αποφάσισαν αλλά σημασία έχει ότι ήρθα).Γεγενός που με κάνει 33 τον επόμενο μήνα. Τη γιαγιά από την Καλαμάτα (μπαμπάς = Καλαματιανός) την λέγανε Ευγενία οπότε την πάτησα. Να 'ναι καλά όμως η κυρά Μαρία (η μανούλα μου) που το γύρισε αμέσως στο Τζένη κι έτσι δε χαντακώθηκα τελείως. Τόπος γέννησης, Μοσχάτο Αττικής. Μάλλον γι αυτό βγήκα έτσι μουρλό, φαίει το κρασί.
Δύο χρόνια μετά μας πήρε η όμορφη Θεσσαλονίκη όπου και έζησα σχεδόν όλη τη ζωή μου. Αν με ρωτήσεις τι είμαι λέω Σαλονικιά και δεν υπάρχει πόλη που να αγαπώ περισσότερο.
Κι ας το συντομεύσω λίγο το βιογραφικό γιατί θα μας πάρει η νύχτα. 16 χρόνια μετά οι γονείς μου αποφάσισαν να χωρίσουν τα τσανάκια τους κι έτσι έμεινα μόνη μου (ο μπρο ήταν Αθήνα). Στα 22 μου παντρεύτηκα τον γκάτζο (Κώστας, από Διδυμότειχο) και ένα χρόνο αργότερα γέννησα το Μαράκι μου (κατ' εικόνα και ομοίωσή μου παρακαλώ... και δε μιλάω για εμφάνιση). 16 μήνες αργότερα ήρθε και ο Χρηστάρας να συμπληρώσει το καρέ (ο διάολος της οικογένειας).
Παρόλο που σπούδασα πληροφορική, δούλευα σαν υπεύθυνη εξαγωγών σε εταιρεία ρούχων μέχρι που ο γκάτζος άνοιξε δικιά του εταιρεία κατασκευών (πόρτες, παράθυρα, έπιπλα κουζίνας) κι έτσι παράτησα τη δουλειά μου και ασχολήθηκα με την "οικογενειακή επιχείρηση".
2002 αποφασίζουμε να φύγουμε Αμερική, οι λόγοι πολλοί και δε θα επεκταθώ. Πρώτος θα έφευγε ο τσαμπουκάς και γνώστης Αγγλικής της οικογένειας, δηλαδή εγώ.
Μάξεψα τα μπαγάζια μου, χαιρέτησα προσωρινά τον άντρα και τα παιδιά μου, και βρέθηκα στο Connecticut. Τις μέρες έψαχνα για σπίτι και δουλειά, τα βράδυα έκλαιγα για τη μαμημένη την κατάσταση που είμασταν και γιατί μου λείπανε τα παιδιά μου. Τρεις μήνες αργότερα ήρθαν και οι υπόλοιποι. Τον πρώτο χρόνο ήταν πολύ ζόρικα, τα παιδιά και ο γκάτζος δε μιλούσαν Αγγλικά, εκείνος δεν μπορούσε να βρει δουλειά, κι εγώ δούλευα μέρα νύχτα για να τα βγάλουμε πέρα.
4 χρόνια αργότερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Εγώ εδώ και δύο χρόνια έχω δικιά μου εταιρεία που κάνει web design και web hosting (φέτος πήρα και συναίτερο), ο γκάτζος έχει επίσης δικιά του εταιρεία κατασκευών (χτίζει σπίτια), τα παιδιά μιλάνε άπταιστα Αγγλικά και τα πάνε υπέροχα στο σχολείο, και όλα έχουν μπει σε μια σειρά.
Αυτά εν ολίγoις, δε νομίζω να σας ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες. Τα υπόλοιπα.... στην πορεία.
Αααα σας χαιρέτησα? Δε σας χαιρέτησα. Χαίρεται τι κάνετε? Καλά ευχαριστώ.
Τάδε έφη GreekGoddess @ 8:50 π.μ.
<< Home