3/05/2007
Εξαφανίστηκα θα μου πείτε. ΞΕΡΩ ΛΕΜΕ!! Αλλά από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Μου φαίνεται θα περιμένω να τελειώσει η μαμά την ιστορία της Χαρούλας και να αρχίσω εγώ το Χαρούλα Νο2. Αμ πως τι νομίζατε? Ότι δεν έχω εγώ Χαρούλα? Μωρέ κι αυτην την κληρονόμησα μαζί με τις ματάρες μου και όλα τα υπόλοιπα.
Ξέρω ότι άφησα αρκετούς με ερωτηματικά μετά τα τελευταία που έγραψα.. αλλά είμαι καλά.. σχεδιάζω αργά αλλά πολύ σταθερά την απόδρασή μου. Και λέω απόδραση γιατί αυτό που ζω δεν είναι ζωή.... φυλακή έιναι.. χειρότερη και απο το Αλκατραζ.
Τέλος πάντων.. είναι περίπου 2 το πρωι εδώ και λέω να πάω για νάνι.. αλλά θα επιστρέψω για περισσότερα.. μη φύγετε...
Που σαι μάνα.. έχασα την συνταγή για κορμό κάνε κάτιιιιιιι
Ξέρω ότι άφησα αρκετούς με ερωτηματικά μετά τα τελευταία που έγραψα.. αλλά είμαι καλά.. σχεδιάζω αργά αλλά πολύ σταθερά την απόδρασή μου. Και λέω απόδραση γιατί αυτό που ζω δεν είναι ζωή.... φυλακή έιναι.. χειρότερη και απο το Αλκατραζ.
Τέλος πάντων.. είναι περίπου 2 το πρωι εδώ και λέω να πάω για νάνι.. αλλά θα επιστρέψω για περισσότερα.. μη φύγετε...
Που σαι μάνα.. έχασα την συνταγή για κορμό κάνε κάτιιιιιιι
Τάδε έφη GreekGoddess @ 1:26 π.μ.
|
12 Σχόλια
9/29/2006
Από μικρή είχα μια συνήθεια. Όταν κάτι ή κάποιος με ενοχλούσε, έγραφα. Έπιανα ένα κομμάτι χαρτί (πες καλύτερα 5-6) και του δινα να καταλάβει. Και δεν μιλάω για γράψιμο σαν σε ημερολόγιο. Στην ουσία ήταν σαν να είχα το άτομο μπροστά μου και του μιλούσα. Τα βγαζα όλα, μάλωνα, έβριζα, έκλαιγα. Και το αστείο είναι ότι όχι απλά μιλούσα εγώ, αλλά φανταζόμουνα και τις απαντήσεις που μου έδινε ο άλλος και φούντωνε ο καυγάς στα γραπτά μου. Έπρεπε να εξουδετερώσω όλα του/της τα επιχειρήματα, να τα πω όλα και μετά να ησυχάσω. Αυτός ήταν ο τρόπος μου να ξεσπάω. Αυτός και τα τραγούδια.
Με τα χρόνια το σύστημα άλλαξε. Βλέπεις βρήκε μια φορά ο Κώστας ένα απο τα γραπτά μου μετά από καυγά που είχαμε (αρραβωνιασμένοι ακόμα) και τα διάβασε, και ένιωσα ότι κάποιος εισέβαλε στο μυαλό μου, και δε μ'άρεσε. Οπότε άρχισα να "γράφω" στο μυαλό μου. Μπορούσες να με δεις να κάθομαι σε ένα καναπέ και να κουνάω το κεφάλι μου και να κάνω περίεργες εκφράσεις...εγώ στην πραγματικότητα συζητούσα και μάλωνα, στο μυαλό μου.
Όχι ρε παιδιά δεν είμαι τρελλή, τουλάχιστον έτσι νομίζω. Απλά ή δική μου σκέψη και το δικό μου κεφάλι έγιναν το καταφύγιο μου. Βλέπεις για διάφορους λόγους (βλέπε ξυλοφόρτωμα) είχα πάψει να έχω τα κότσια να τα πω στα μούτρα αυτουνού που μου φταιγε, αλλά και πάλι κάπου έπρεπε να τα πω, και τα λεγα σε μένα. Και ησύχαζα..ηρεμούσα.
Αυτό όμως σε συνδυασμό με άλλα πράγματα με κάνανε να κλειστώ πολύ στον εαυτό μου και να πάψω να βγάζω αυτά που έχω μέσα μου. Φόρεσα μια γελαστή μάσκα να βλέπουν οι άλλοι κι εγώ υπόφερα, έσκαζα. Αυτό συνεχιζόταν μέχρι και τώρα, και όσο πήγαινε γινόταν χειρότερο, έχασα τον εαυτό μου, την αυτοπεποίθηση και αυτοκυριαρχία μου. Δεν ήμουν πια η Τζένη, ήμουν κάτι άλλο, ένα άτομο άγνωστο σε μένα και σε αυτούς που με ξέραν.
Έτσι λοιπον αποφάσισα να ξυπνήσω, και άρχισα να ανοίγω τα ματάκια μου. Αποφάσισα να μη μιλάω στο μυαλό μου πλέον. Αποφάσισα να φωνάξω, να τσιρήξω, να πατήσω πόδι και να μην αφήσω κανέναν πια να με ποδοπατήσει. Αν τα κατάφερα? Όχι ακόμα αλλά είμαι σε καλό δρόμο, σε πολύ καλό ρόμο θα λεγα.
Χθες το βράδυ άνοιξα το στοματάκι μου (ή καταβόθρα όπως θα το χαρακτήριζε κάποιος άλλος). Και τα είπα. ΟΛΑ !!! Όσα με πονάνε, όσα με λυπούν, όσα ΘΕΛΩ και ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ, όσα μου αξίζουν και ΑΠΑΙΤΩ!!! Μίλησα για τα τελευταία 12 χρόνια της ζωής μου και γι αυτά που ΔΕ θέλω να δω τα χρόνια που θα έρθουν. Για τα όνειρά μου (ΝΑΙ γαμώτο μου έχω κι απ αυτά ακόμα) τις ελπίδες μου και για το πως θ'ελω ΕΓΩ τη ζωή μου. Για πρώτη φορά δεν έκλαψα, για πρώτη φορά δεν έπεσα στο παιχνίδι που με βάζει συνήθως, του στυλ (εσύ έκανες αυτό τότε και εγώ κάνω αυτό κλπ κλπ), δήλωσα ότι αυτό δεν θεωρείται συζήτηση και ότι καλά θα είναι να ξεφύγει από το επίπεδο του Χρήστου και της Μαρίας, και να μάθει να μιλάει. Και να μην προσπαθεί "να μου την πει" όταν βρίσκει τα σκούρα. Μετά προσπάθησε να παίξει το άλλο παιχνίδι.. ξέρετε ποιο, το κλαψιάρικο. "Εμείς που περάσαμε τόσα κλπ κλπ κλπ". Τι πέρασες ρε κόπανε? Όλα μόνη μου τα πέρασα η έρμη. Μ΄νη μου μεγάλωσα δυο παιδιά, μόνη μου έτρωγα το ξύλο, μόνη μου έκανα τις απόπειρες αυτοκτονίας, μόνη μου τα μάζεψα κι έφυγα στη Γερμανία και δούλευα όλη νύχτα για να συντηρήσω αυτά τα παιδιά που εσύ δεν πήρες ποτέ ένα τηλέφωνο, μόνη μου όταν γκρέμισες τα πάντα κι έχασς μέχρι και το σπίτι των γονιών μου σας μάζεψα και σας έφερα Αμερική και σας συντηρούσα δουλεύοντας σα σερβοτόρα 3 βάρδιες κάθε μέρα, μόνη μου βρήκα σπίτι και δουλειά για σένα.... τι μαλακίες μου τσαμπουνάς τώρα "εμείς που περάσαμε.." ?
Βρε αει σιχτιρ!!! Βαρέθηκα. τις κλάψες, τους τσαμπουκάδες και πάνω από όλα βαρέθηκα την έλειψη αληθινής οικογένειας. Πάνε μια βόλτα από όλα τα σχολεία που περάσανε τα παιδιά μας να δούμε σε ξέρουν? "μα εγώ δουλεύω τόσες ώρες... δεν έχω χρόνο.."
ΣΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΠΑ. Είσαι ο μόνος πατέρας στη γη που δουλεύει? Βρε ουστ!!!
Και πολλά άλλα ειπώθηκαν χθες. Αφού προσπάθησε λοιπον να παίξει ότα τα γνώριμα παιχνίδια και είδε ότι δε μασάω, έπαιξε τα τελευταία δύο του χαρτιά.
1. "Αν δε σ'αρέσει μπορώ να φύγω και θα δούμε πως θα ζεις και θα ζήσεις τα παιδιά με τη λίγη διατροφή που θα στέλνω...."
Πάλι ρε ηλίθιε με απειλείς οικονομικά. ΔΕ ΜΑΣΑΩ ΛΕΜΕ !!! Μπορώ να συντηρήσω και 2 και 42 παιδιά άν θελω οπότε παράτα μας. Κι αν το μόνο που μπορείς να είσαι γι αυτήν την οικογένεια έιναι ένα μισθός... βάλτον εκεί που δε βγαίνει ήλιος !!!
2. "Καρδούλα μου εγώ σ'αγαπάω .." και άλλες τέτοιες γλυκανάλατες μαλακιούλες. Μπα ρε δε θα πάρω. Αν με αγαπάς έχει περίεργο τρόπο να ΜΗ το δείχνεις. Πότε μου δειξές αγάπη? Εδώ δεν μου χεις δείξει καν σεβασμό κι εκτίμηση. Τα παιδιά σου λες τα αγαπάς? Πως? Επειδή τους δίνεις λεφτά να πάρουν πράγματα? ΩΡΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΑ.
Και αφού λοιπον δεν πιάσανε ούτε κι αυτά το βούλωσε και πήγε στο κρεβατάκι του... και νομίζει φυσικά ότι ήταν ΑΠΛΑ ένας καυγάς.
Αλλα μπαααααααααααα πάει το καράβι, έφυγε. Το θηρίο ξύπνησε και πίσω δε γυρνάει. Απο δω και πέρα θα αλλάξουν πολλά. Και σε όποιον δεν αρέσει, το κουβαδάκι του και σε άλλη παραλία. Εμείς δώσαμε μπάρμπα !!!
Και βλεπετε τι έκανα μόλις τώρα? Κάτι που δεν έκανα πολλά χρόνια. ΕΓΡΑΨΑ. Κι όχι για το πως πέρασα τη μέρα μου, αλλά για το τι έχω μέσα μου. Αυτό και μόνο για μένα λέει πολλά.
Κι όπως λέει και το τραγουδάκι
"Δε θα μείνω
τη ζωή μου στους άλλους να δίνω
να πονάω δεν αξίζει,
η καρδιά μου σελίδα γυριζει
Μου ανήκει η ζωή μου
κι ότι αγάπησα με την ψυχή μου"
Παίρνω αμπάριζα και βγάινω...
ΑΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Με τα χρόνια το σύστημα άλλαξε. Βλέπεις βρήκε μια φορά ο Κώστας ένα απο τα γραπτά μου μετά από καυγά που είχαμε (αρραβωνιασμένοι ακόμα) και τα διάβασε, και ένιωσα ότι κάποιος εισέβαλε στο μυαλό μου, και δε μ'άρεσε. Οπότε άρχισα να "γράφω" στο μυαλό μου. Μπορούσες να με δεις να κάθομαι σε ένα καναπέ και να κουνάω το κεφάλι μου και να κάνω περίεργες εκφράσεις...εγώ στην πραγματικότητα συζητούσα και μάλωνα, στο μυαλό μου.
Όχι ρε παιδιά δεν είμαι τρελλή, τουλάχιστον έτσι νομίζω. Απλά ή δική μου σκέψη και το δικό μου κεφάλι έγιναν το καταφύγιο μου. Βλέπεις για διάφορους λόγους (βλέπε ξυλοφόρτωμα) είχα πάψει να έχω τα κότσια να τα πω στα μούτρα αυτουνού που μου φταιγε, αλλά και πάλι κάπου έπρεπε να τα πω, και τα λεγα σε μένα. Και ησύχαζα..ηρεμούσα.
Αυτό όμως σε συνδυασμό με άλλα πράγματα με κάνανε να κλειστώ πολύ στον εαυτό μου και να πάψω να βγάζω αυτά που έχω μέσα μου. Φόρεσα μια γελαστή μάσκα να βλέπουν οι άλλοι κι εγώ υπόφερα, έσκαζα. Αυτό συνεχιζόταν μέχρι και τώρα, και όσο πήγαινε γινόταν χειρότερο, έχασα τον εαυτό μου, την αυτοπεποίθηση και αυτοκυριαρχία μου. Δεν ήμουν πια η Τζένη, ήμουν κάτι άλλο, ένα άτομο άγνωστο σε μένα και σε αυτούς που με ξέραν.
Έτσι λοιπον αποφάσισα να ξυπνήσω, και άρχισα να ανοίγω τα ματάκια μου. Αποφάσισα να μη μιλάω στο μυαλό μου πλέον. Αποφάσισα να φωνάξω, να τσιρήξω, να πατήσω πόδι και να μην αφήσω κανέναν πια να με ποδοπατήσει. Αν τα κατάφερα? Όχι ακόμα αλλά είμαι σε καλό δρόμο, σε πολύ καλό ρόμο θα λεγα.
Χθες το βράδυ άνοιξα το στοματάκι μου (ή καταβόθρα όπως θα το χαρακτήριζε κάποιος άλλος). Και τα είπα. ΟΛΑ !!! Όσα με πονάνε, όσα με λυπούν, όσα ΘΕΛΩ και ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ, όσα μου αξίζουν και ΑΠΑΙΤΩ!!! Μίλησα για τα τελευταία 12 χρόνια της ζωής μου και γι αυτά που ΔΕ θέλω να δω τα χρόνια που θα έρθουν. Για τα όνειρά μου (ΝΑΙ γαμώτο μου έχω κι απ αυτά ακόμα) τις ελπίδες μου και για το πως θ'ελω ΕΓΩ τη ζωή μου. Για πρώτη φορά δεν έκλαψα, για πρώτη φορά δεν έπεσα στο παιχνίδι που με βάζει συνήθως, του στυλ (εσύ έκανες αυτό τότε και εγώ κάνω αυτό κλπ κλπ), δήλωσα ότι αυτό δεν θεωρείται συζήτηση και ότι καλά θα είναι να ξεφύγει από το επίπεδο του Χρήστου και της Μαρίας, και να μάθει να μιλάει. Και να μην προσπαθεί "να μου την πει" όταν βρίσκει τα σκούρα. Μετά προσπάθησε να παίξει το άλλο παιχνίδι.. ξέρετε ποιο, το κλαψιάρικο. "Εμείς που περάσαμε τόσα κλπ κλπ κλπ". Τι πέρασες ρε κόπανε? Όλα μόνη μου τα πέρασα η έρμη. Μ΄νη μου μεγάλωσα δυο παιδιά, μόνη μου έτρωγα το ξύλο, μόνη μου έκανα τις απόπειρες αυτοκτονίας, μόνη μου τα μάζεψα κι έφυγα στη Γερμανία και δούλευα όλη νύχτα για να συντηρήσω αυτά τα παιδιά που εσύ δεν πήρες ποτέ ένα τηλέφωνο, μόνη μου όταν γκρέμισες τα πάντα κι έχασς μέχρι και το σπίτι των γονιών μου σας μάζεψα και σας έφερα Αμερική και σας συντηρούσα δουλεύοντας σα σερβοτόρα 3 βάρδιες κάθε μέρα, μόνη μου βρήκα σπίτι και δουλειά για σένα.... τι μαλακίες μου τσαμπουνάς τώρα "εμείς που περάσαμε.." ?
Βρε αει σιχτιρ!!! Βαρέθηκα. τις κλάψες, τους τσαμπουκάδες και πάνω από όλα βαρέθηκα την έλειψη αληθινής οικογένειας. Πάνε μια βόλτα από όλα τα σχολεία που περάσανε τα παιδιά μας να δούμε σε ξέρουν? "μα εγώ δουλεύω τόσες ώρες... δεν έχω χρόνο.."
ΣΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΠΑ. Είσαι ο μόνος πατέρας στη γη που δουλεύει? Βρε ουστ!!!
Και πολλά άλλα ειπώθηκαν χθες. Αφού προσπάθησε λοιπον να παίξει ότα τα γνώριμα παιχνίδια και είδε ότι δε μασάω, έπαιξε τα τελευταία δύο του χαρτιά.
1. "Αν δε σ'αρέσει μπορώ να φύγω και θα δούμε πως θα ζεις και θα ζήσεις τα παιδιά με τη λίγη διατροφή που θα στέλνω...."
Πάλι ρε ηλίθιε με απειλείς οικονομικά. ΔΕ ΜΑΣΑΩ ΛΕΜΕ !!! Μπορώ να συντηρήσω και 2 και 42 παιδιά άν θελω οπότε παράτα μας. Κι αν το μόνο που μπορείς να είσαι γι αυτήν την οικογένεια έιναι ένα μισθός... βάλτον εκεί που δε βγαίνει ήλιος !!!
2. "Καρδούλα μου εγώ σ'αγαπάω .." και άλλες τέτοιες γλυκανάλατες μαλακιούλες. Μπα ρε δε θα πάρω. Αν με αγαπάς έχει περίεργο τρόπο να ΜΗ το δείχνεις. Πότε μου δειξές αγάπη? Εδώ δεν μου χεις δείξει καν σεβασμό κι εκτίμηση. Τα παιδιά σου λες τα αγαπάς? Πως? Επειδή τους δίνεις λεφτά να πάρουν πράγματα? ΩΡΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΑ.
Και αφού λοιπον δεν πιάσανε ούτε κι αυτά το βούλωσε και πήγε στο κρεβατάκι του... και νομίζει φυσικά ότι ήταν ΑΠΛΑ ένας καυγάς.
Αλλα μπαααααααααααα πάει το καράβι, έφυγε. Το θηρίο ξύπνησε και πίσω δε γυρνάει. Απο δω και πέρα θα αλλάξουν πολλά. Και σε όποιον δεν αρέσει, το κουβαδάκι του και σε άλλη παραλία. Εμείς δώσαμε μπάρμπα !!!
Και βλεπετε τι έκανα μόλις τώρα? Κάτι που δεν έκανα πολλά χρόνια. ΕΓΡΑΨΑ. Κι όχι για το πως πέρασα τη μέρα μου, αλλά για το τι έχω μέσα μου. Αυτό και μόνο για μένα λέει πολλά.
Κι όπως λέει και το τραγουδάκι
"Δε θα μείνω
τη ζωή μου στους άλλους να δίνω
να πονάω δεν αξίζει,
η καρδιά μου σελίδα γυριζει
Μου ανήκει η ζωή μου
κι ότι αγάπησα με την ψυχή μου"
Παίρνω αμπάριζα και βγάινω...
ΑΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Τάδε έφη GreekGoddess @ 10:04 π.μ.
|
0 Σχόλια
9/26/2006
Όχι ρε παιδιά δεν μπορεί. Αφού χθες ήτανε που γύρναγα στα club με τη φίλη μου τη Νάνσυ και δεν ήξερα ποιον γκόμενο να παρατήσω και ποιον να αφήσω. Χθες ήταν που γυρνούσα στι2 6 το πρωι τούρνα απ τα σφηνάκια και κομμάτια απ' τον πολύ χορό.
Ποια είναι αυτή η θείτσα που με κοιτάει τώρα απ τον καθρέφτη? Αυτή μοιάζει με τη μαμά μου, αλλά πάλι, και η μαμά μου μοιάζει με τη γιαγιά μου. Δεν μπορεί να είμαι εγώ μπορεί? Που σκατά πήγανε αυτά τα χρόνια? Το θυμάστε το "Μάθε παιδί μου γράμματα"? Θα κάνω κι εγώ τώρα σαν τον Τσάκωνα... "Έξι χρόνια στο δημοτικό, έξι χρόνια στο γυμνάσιο, έξι χρόνια στο πανεπιστήμιο, έξι χρόνια μεταπτυχιακά και έξι που ήμουν… 30… τώρα είμαι 36, πού πήγαν τα υπόλοιπα έξι;"
Ε κάπως έτσι κι εγώ. Για πότε τέλειωσε το σχολείο, για πότε παντρεύτηκα, έγινα μαμά... χαμπάρι δεν πήρα.
Ναι είναι αλήθεια με πιάνει μελαγχολία στα γενέθλιά μου. γιατί? Ίσως γιατί τα τελευταία χρόνια δεν μπορώ να πω ότι ήταν και τα καλύτερα. Γίνανε πολλά. το μόνο καλό που έχει μείνει από την τελυταία δεκαετία ειναι τα παιδάκια μου. Τίποτε άλλο. Ξέχασα να χαμογελάω, ξέχασα να γελάω με την ψυχή μου, να χορεύω χωρίς λόγο, να χαίρομαι τη ζωή. Γιατί? ε αυτό είναι μια άλλη μεγάλη και λυπητερή ιστορία. Ακόμα ψάχνω να βρώ την
Τζένη, εκείνη που χάθηκε κάπου στη διαδρομή και που τόσο μου λείπει. Ξέρω ότι θα τη βρω κάποια μέρα... κι ότι θα μου ρίξει χοντρά βρισίδια όταν με δει. Και καλά θα μου κάνει. Γιατι όπςω είναι γνωστό... κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις κατώτερος αν δεν το επιτρέψεις εσύ. Κι εγώ το επέτρεψα. Άφησα να με αλλάξουν. Κι αυτό δε θα επαναληφθεί. ΤΕΡΜΑ.
Έτσι λοιπόν σήμερα που κλείνω τα 33, θα χαρίσω το παρακάτω τραγουδάκι στη μανούλα μου.. ένα τραγούδι που το χουμε χιλιοτραγουδήσει...και σημαίνει πολλά.
Σ'αγαπώ μαμά... όσο μεγάλη γαιδούρα και να γίνω ακόμα είμαι η χαζούλα σου.
Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ’ τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να’ ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ’ όλα.
Μαμά, πεινάω μαμά, φοβάμαι μαμά, γερνάω μαμά.
Και τρέμω να ’μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς
ωραία, νέα κι ατυχής.
Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα ’χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα αλλά
δεν έχω ευχάριστα, μαμά
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.
Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.
Μαμά, πεινάω μαμά, φοβάμαι μαμά, γερνάω μαμά.
Και τρέμω να ’μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς
ωραία, νέα κι ατυχής.*
Ποια είναι αυτή η θείτσα που με κοιτάει τώρα απ τον καθρέφτη? Αυτή μοιάζει με τη μαμά μου, αλλά πάλι, και η μαμά μου μοιάζει με τη γιαγιά μου. Δεν μπορεί να είμαι εγώ μπορεί? Που σκατά πήγανε αυτά τα χρόνια? Το θυμάστε το "Μάθε παιδί μου γράμματα"? Θα κάνω κι εγώ τώρα σαν τον Τσάκωνα... "Έξι χρόνια στο δημοτικό, έξι χρόνια στο γυμνάσιο, έξι χρόνια στο πανεπιστήμιο, έξι χρόνια μεταπτυχιακά και έξι που ήμουν… 30… τώρα είμαι 36, πού πήγαν τα υπόλοιπα έξι;"
Ε κάπως έτσι κι εγώ. Για πότε τέλειωσε το σχολείο, για πότε παντρεύτηκα, έγινα μαμά... χαμπάρι δεν πήρα.
Ναι είναι αλήθεια με πιάνει μελαγχολία στα γενέθλιά μου. γιατί? Ίσως γιατί τα τελευταία χρόνια δεν μπορώ να πω ότι ήταν και τα καλύτερα. Γίνανε πολλά. το μόνο καλό που έχει μείνει από την τελυταία δεκαετία ειναι τα παιδάκια μου. Τίποτε άλλο. Ξέχασα να χαμογελάω, ξέχασα να γελάω με την ψυχή μου, να χορεύω χωρίς λόγο, να χαίρομαι τη ζωή. Γιατί? ε αυτό είναι μια άλλη μεγάλη και λυπητερή ιστορία. Ακόμα ψάχνω να βρώ την
Τζένη, εκείνη που χάθηκε κάπου στη διαδρομή και που τόσο μου λείπει. Ξέρω ότι θα τη βρω κάποια μέρα... κι ότι θα μου ρίξει χοντρά βρισίδια όταν με δει. Και καλά θα μου κάνει. Γιατι όπςω είναι γνωστό... κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις κατώτερος αν δεν το επιτρέψεις εσύ. Κι εγώ το επέτρεψα. Άφησα να με αλλάξουν. Κι αυτό δε θα επαναληφθεί. ΤΕΡΜΑ.
Έτσι λοιπόν σήμερα που κλείνω τα 33, θα χαρίσω το παρακάτω τραγουδάκι στη μανούλα μου.. ένα τραγούδι που το χουμε χιλιοτραγουδήσει...και σημαίνει πολλά.
Σ'αγαπώ μαμά... όσο μεγάλη γαιδούρα και να γίνω ακόμα είμαι η χαζούλα σου.
Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ’ τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να’ ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ’ όλα.
Μαμά, πεινάω μαμά, φοβάμαι μαμά, γερνάω μαμά.
Και τρέμω να ’μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς
ωραία, νέα κι ατυχής.
Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα ’χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα αλλά
δεν έχω ευχάριστα, μαμά
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.
Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.
Μαμά, πεινάω μαμά, φοβάμαι μαμά, γερνάω μαμά.
Και τρέμω να ’μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς
ωραία, νέα κι ατυχής.*
Τάδε έφη GreekGoddess @ 8:03 π.μ.
|
0 Σχόλια
9/24/2006
Δέκα χρόνια πριν, στις 12:40μμ (ώρα Ελλάδας) γεννήθηκε το πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο. Ένα στρουμπουλό κοριτσάκι με πολλά μαλιά και τα πιο έξυπνα ματάκια που είχα δει στη ζωή μου. Δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου την πρώτη στιγμή που την κράτησα στα χέρια μου. Ήταν κάτι τόσο μοναδικό και τόσο μαγικό. Από κείνη τη στιγμή γίναμε αχώριστες. Βλέπετε ήταν και γκρινιάρικο το σκασμένο οπότε επί ένα χρόνο ήταν μονίμως στην αγκαλιά μου. Θυμάμαι την πρώτη της κουβέντα, την πρώτη φορά που περπάτησε (θυμάσαι μαμά?) και δε τολμούσαμε να μιλήσουμε μη τρομάξει και πέσει, τους χορούς που έριχνε και το περίφημο "Πάλουμε μπέμπη πίτι" όταν γεννήθηκε ο αδερφούλης της.
10 χρόνια μετά έχει γίνει ένα πλάσμα αγαπητό από όλους, πάντα με θέληση να βοηθήσει του πάντες, πάντα ευγενική και καλότροπη. Είναι εξαίρετη στο σχολείο (μόλις την πήρανε σε ένα πρόγραμμα για ακαδημαικώς ταλαντούχα παιδιά) και η πρώτη μπαλαδόρος. Παίζει ποδόσφαιρο καλύτερα από ολα τα αγόρια της ηλικίας της και είναι περήφανη που είναι Ελληνίδα. Ονειρεύτται να γίνει γιατρός, και μάλιστα μου είπε ότι θέλει να γίνει μαιευτήρας, για να φέρνει μωρά στον κόσμο. Είναι συναισθηματική, αστεία, και πάντα ξέρει πως νιώθω όσο και να προσπαθώ να το κρύψω.
Θα μπορούσα να κάθομαι να γράφω ώρες γι'αυτό το παιδί. Αλλά μια και σήμερα θέλω να περάσω τις ώρες μου μαζί της σας αφήνω.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΜΟΥ!!!!
10 χρόνια μετά έχει γίνει ένα πλάσμα αγαπητό από όλους, πάντα με θέληση να βοηθήσει του πάντες, πάντα ευγενική και καλότροπη. Είναι εξαίρετη στο σχολείο (μόλις την πήρανε σε ένα πρόγραμμα για ακαδημαικώς ταλαντούχα παιδιά) και η πρώτη μπαλαδόρος. Παίζει ποδόσφαιρο καλύτερα από ολα τα αγόρια της ηλικίας της και είναι περήφανη που είναι Ελληνίδα. Ονειρεύτται να γίνει γιατρός, και μάλιστα μου είπε ότι θέλει να γίνει μαιευτήρας, για να φέρνει μωρά στον κόσμο. Είναι συναισθηματική, αστεία, και πάντα ξέρει πως νιώθω όσο και να προσπαθώ να το κρύψω.
Θα μπορούσα να κάθομαι να γράφω ώρες γι'αυτό το παιδί. Αλλά μια και σήμερα θέλω να περάσω τις ώρες μου μαζί της σας αφήνω.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΜΟΥ!!!!
Τάδε έφη GreekGoddess @ 6:54 π.μ.
|
0 Σχόλια
9/22/2006
Καλά λένε "ποτέ μη λες ποτέ". Ένα από τα πράγματα που δεν περίμενα να δω στη ζωή μου ήτν την κυρά Μαρία (η μανούλα μου) με μπλογκ. Ε τώρα το δα κι αυτό. Πάει σας λέω χάλασε ο κόσμος. Αλλά μην την αφήστε μόνη της, πηγαίνετε και πείτε ένα γεια εντάξει?
arnoumai
Όσο για μενα και την εξαφάνισή μου. Μια τα παιδιά και η δουλειά και τα τρεξίματα, μια ότι δεν ήμουνα και πολύ στα καλά μου, ε χρειαζόμουνα λίγο αποτοξίνωση. Γύρισα όμως και υπόσχομαι να μην ξαναεξαφανιστώ έτσι. Μη βαράτε λέμε!!!
arnoumai
Όσο για μενα και την εξαφάνισή μου. Μια τα παιδιά και η δουλειά και τα τρεξίματα, μια ότι δεν ήμουνα και πολύ στα καλά μου, ε χρειαζόμουνα λίγο αποτοξίνωση. Γύρισα όμως και υπόσχομαι να μην ξαναεξαφανιστώ έτσι. Μη βαράτε λέμε!!!
Τάδε έφη GreekGoddess @ 10:36 π.μ.
|
0 Σχόλια
9/11/2006
Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους τόσο μίζερους κακούς και κατίνες?
Γιατί την δικιά τους την κατινιά να πρέπει να την πληρώνω εγώ και κυρίως τα παιδάκια μου?
Όταν ήρθαμε σε αυτό το σπίτι ο ιδιοκτήτης μας είπε να φερθούμε σα να ήταν δικό μας, να μη τον ρωτήσουμε για τίποτα. Κάτω από μας μένουν μια οικογένεια Ελλήνων, δυο γιοι με τις γυναίκες τους και δύο παιδιά, και οι γονείς. 8 άτομα σε ένα σπίτι.. σα τους γύφτους. Όταν το νοικιάσανε, είπαν στον ιδιοκτήτη ότι οι γονείς και το ενα από τα δύο ζευγάρια θα μένανε προσωρινά..αλλά αυτοί στρωθήκανε. Ο ιδιοκτήτης με ρώτησε πριν λίγες μέρες αν ακόμα μένουνε όλοι κάτω... και του απάντησα ναι. Μετά με ρώτησε αν μου αφήνουν 2 χώρους στο πάρκινγκ όπως δικαιούμαι. του είπα όχι αλλά ότι δε με ενοχλεί γιατί παρκάρω το ένα αμάξι μπροστά.
Πήγε λοιπον και τους είπε ότι αν μείνουν όλοι θέλει παραπάνω ενοίκιο και πως θα πρέπει να αφήνουν 2 χώρους πάρκινγκ για εμάς (χωρίς να του ζητήσω τίποτα σημειωτέον).
Οι κύριοι νευρίασαν. Και αρχίσανε να του κοπανάνε ψέματα ότι το καινούριο μας σκυλάκι τους ενοχλεί.. και ότι θέλουν να το διώξουμε. Αυτό το κακόμοιρο δεν έχει βγάλει ποτέ του κιχ .. απο τα παιδιά μου πιο ήσυχο είναι.
ΈΤσι λοιπον χθες ο ιδιοκτήτης πέρασε τάχα τυχαία.. και μας είπε ένα σωρό μαλακίες δικαιολογίες για να το διώξουμε. Η Μαρία και ο Χρήστος κλαίγανε όλη μέρα και όλη νύχτα, το λατρεύουν αυτό το πλάσμα. Η Μαρία ανέβασε και πυρετό από το κλάμα και σήμερα δεν μπόρεσε ούτε σχολείο να πάει. Ξέρει ότι δεν είναι στο χέρι μας, μια και το σπίτι το νοικιάζουμε. Αλλά δεν μπορεί να το χωνέψει. Χθες ούρλιαζε "I HATE PEOPLE.. I HATE THEM".
Και άντε τώρα τι να πω εγω σ'αυτά τα παιδάκια? Ότι ο καθένας όποτε του σηκωθεί μπορεί να κάνει ότι θέλει? Γιατί να πρέπει αυτά τα μωρά να πληρώνουν την κακία και την κατινιά αλλωνών?
Έχω τόσα νεύρα σήμερα που δε μιλιέμαι. Κι αυτό το χαζό (το σκυλάκι) λες και ξέρει και έρχεται μονίμως στην αγκαλιά μου. Τώρα που θα πάει αυτό το κακόμοιρο? Πάλι στο καταφυγιο από το οποίο το σώσαμε? Τι θα απογίνει εκεί? Θα αβρεθεί άραγε γρήγορα άλλη οικογένεια να το πάρει ή θα καταλήξει ποιος ξέρει που? Και πόσος καιρός θα περάσει για να ηρεμήσουν τα παιδάκια μου?
Καλά λέει το Μαράκι ... I hate people too !!!
Γιατί την δικιά τους την κατινιά να πρέπει να την πληρώνω εγώ και κυρίως τα παιδάκια μου?
Όταν ήρθαμε σε αυτό το σπίτι ο ιδιοκτήτης μας είπε να φερθούμε σα να ήταν δικό μας, να μη τον ρωτήσουμε για τίποτα. Κάτω από μας μένουν μια οικογένεια Ελλήνων, δυο γιοι με τις γυναίκες τους και δύο παιδιά, και οι γονείς. 8 άτομα σε ένα σπίτι.. σα τους γύφτους. Όταν το νοικιάσανε, είπαν στον ιδιοκτήτη ότι οι γονείς και το ενα από τα δύο ζευγάρια θα μένανε προσωρινά..αλλά αυτοί στρωθήκανε. Ο ιδιοκτήτης με ρώτησε πριν λίγες μέρες αν ακόμα μένουνε όλοι κάτω... και του απάντησα ναι. Μετά με ρώτησε αν μου αφήνουν 2 χώρους στο πάρκινγκ όπως δικαιούμαι. του είπα όχι αλλά ότι δε με ενοχλεί γιατί παρκάρω το ένα αμάξι μπροστά.
Πήγε λοιπον και τους είπε ότι αν μείνουν όλοι θέλει παραπάνω ενοίκιο και πως θα πρέπει να αφήνουν 2 χώρους πάρκινγκ για εμάς (χωρίς να του ζητήσω τίποτα σημειωτέον).
Οι κύριοι νευρίασαν. Και αρχίσανε να του κοπανάνε ψέματα ότι το καινούριο μας σκυλάκι τους ενοχλεί.. και ότι θέλουν να το διώξουμε. Αυτό το κακόμοιρο δεν έχει βγάλει ποτέ του κιχ .. απο τα παιδιά μου πιο ήσυχο είναι.
ΈΤσι λοιπον χθες ο ιδιοκτήτης πέρασε τάχα τυχαία.. και μας είπε ένα σωρό μαλακίες δικαιολογίες για να το διώξουμε. Η Μαρία και ο Χρήστος κλαίγανε όλη μέρα και όλη νύχτα, το λατρεύουν αυτό το πλάσμα. Η Μαρία ανέβασε και πυρετό από το κλάμα και σήμερα δεν μπόρεσε ούτε σχολείο να πάει. Ξέρει ότι δεν είναι στο χέρι μας, μια και το σπίτι το νοικιάζουμε. Αλλά δεν μπορεί να το χωνέψει. Χθες ούρλιαζε "I HATE PEOPLE.. I HATE THEM".
Και άντε τώρα τι να πω εγω σ'αυτά τα παιδάκια? Ότι ο καθένας όποτε του σηκωθεί μπορεί να κάνει ότι θέλει? Γιατί να πρέπει αυτά τα μωρά να πληρώνουν την κακία και την κατινιά αλλωνών?
Έχω τόσα νεύρα σήμερα που δε μιλιέμαι. Κι αυτό το χαζό (το σκυλάκι) λες και ξέρει και έρχεται μονίμως στην αγκαλιά μου. Τώρα που θα πάει αυτό το κακόμοιρο? Πάλι στο καταφυγιο από το οποίο το σώσαμε? Τι θα απογίνει εκεί? Θα αβρεθεί άραγε γρήγορα άλλη οικογένεια να το πάρει ή θα καταλήξει ποιος ξέρει που? Και πόσος καιρός θα περάσει για να ηρεμήσουν τα παιδάκια μου?
Καλά λέει το Μαράκι ... I hate people too !!!
Τάδε έφη GreekGoddess @ 9:30 π.μ.
|
0 Σχόλια
9/01/2006
Από το πρωί έχω ξεσκιστεί να κοροιδεύω τα Αμερικανάκια για την ήττα τουσ στο παγκόσμιο του μπάσκετ. Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά... τους κοροιδεύω σε κάθε ευκαιρία που θα βρω.. γιατι? Γιατί έτσι μ'αρέσει!!! Τρελλαίνονται και μόνο στη σκέψη ότι μια τόσο μικρούλα χώρα μπορεί και νικάει σε μεγάλα γεγονότα.. και τρελλαίνονται ακόμα πιο πολύ όταν χάνουν αυτοί. Γιατοί όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι μας υπάρχει το περίφημο κόμπλεξ. Δε γίνεται κοτζάμ Αμερική να χάνει γίνεται??
Μουαχαχαχαχαχαχαχα μπράβο ρε παιδιά.. μου φτιάξατε τη μέρα πάλι!!!
ΠιΕς... Δε μου λέτε? Βαζελίνη βάλαμε ή τους πονέσαμε πολύ?
Μουαχαχαχαχαχαχαχα μπράβο ρε παιδιά.. μου φτιάξατε τη μέρα πάλι!!!
ΠιΕς... Δε μου λέτε? Βαζελίνη βάλαμε ή τους πονέσαμε πολύ?
